Op avontuur in het binnenland

16 oktober 2017 - Goejaba, Suriname

Vrijdag 13 oktober zouden we om 1 uur opgehaald worden, maar volgens de Surinaamse gang van zaken werd dit natuurlijk half 2. Het busje waar we in opgehaald werden leek van ellende bijna uit elkaar te vallen. Logisch ook gezien het feit dat het busje uit 1954 kwam, hoorden we later van de chauffeur. Na het ophalen van de twee camera mannen die dit weekend ook mee zouden gaan, bleek dat we toch echt te weinig zitplaatsen hadden in het busje, aangezien de Erna en Melitia (de opdrachtgever en medewerker) ook nog mee moesten. Daarom zijn we na het ophalen van deze twee vrouwen een bank op gaan halen om deze in de bus te installeren. We stopten nog om eten te halen, drinken te halen, al het materiaal op te halen en natuurlijk heel veel ijs om alles, vooral onszelf, koel te houden. Uiteindelijk was het half 4 toen we eindelijk uit Paramaribo vertrokken, op naar Bronsweg. Aangekomen in Bronsweg, begonnen we direct met de bijeenkomsten. Deze avond waren de Community Health Educators (CHE) aanwezig, er werd gevraagd wat ze van de trainingen vonden en de app werd geïntroduceerd. De CHE's hebben te taak om de Peer educators (de jongeren) te begeleiden bij het geven van seksuele voorlichting in de dorpen. Die avond sliepen we in een soort vakantieoord, met heerlijke bedden, een douche en zelfs een airco! We hadden onszelf ingesteld op totaal het tegenover gestelde dus dit was een flinke meevaller. De volgende ochtend was er een bijeenkomst met de jongeren van 12 tot 19 die Peer educators zijn geworden. In mijn ogen waren dit vrij jonge kinderen die seksuele voorlichting gingen geven en ik vroeg me sterk af hoe dit zou verlopen. Maar de jongeren bleken super enthousiast te zijn om voorlichting te geven en kwamen met veel ideeën. Voor ons bleek contact maken met de jongeren vrij lastig in het begin, maar na een tijdje kwamen ze toch wel los en begonnen uit zichzelf ook met ons te praten. Zo was Franziska het slachtoffer van de invlechtparade omdat ze ons haar toch wel interessant vinden en graag wilde vlechten. Ik was het volgende slachtoffer en kreeg een aantal meiden om me heen die iedereen een vlecht maakten in mijn haar. Wel een goede manier om in contact te komen en toch een beetje vertrouwen te winnen. 

Na het middaguur vertrokken we vanuit Bronsweg naar Goejaba. Dit was nog een uur met het busje en daarna ongeveer 1,5 uur met de boot, het kon ook langer zijn maar dit lag aan de hoogte van het water. Alle bagage, eten, drinken en andere benodigdheden werden in geladen in de boot waarna wij plaatsnamen. In de boot was er een heerlijk windje en prachtige natuur om naar te kijken. De Suriname rivier was op sommige plekken vrij wild omdat het water erg laag stond waardoor er een hoop grote stenen het wateroppervlakte doorbraken en het slalommen werd. Maar, zonder reddingsvesten, hebben we het overleefd. Toen we aankwamen in Goejaba werden we verwelkomd door de vrouwen die kleding aan het wassen waren en kinderen die zwommen en vissen aan het vangen waren. Wij sliepen aan de rand van het dorp, in het verblijf van bootman Thomas die ons ook heeft vervoerd met de boot. Het was een prachtig huis, met uitzicht op het water, en tot grote verbazing zelfs een echte douche en wc. Wij hadden ons ingesteld op primitief slapen in een hutje of hangmat, maar dat was duidelijk niet aan de orde. We hebben in het vrije uurtje dat we hadden gebruik gemaakt van de rivier om even af te koelen, maar er lag me toch een hoop viezigheid aan de oevers van de rivier. Sowieso ook in Paramaribo kom je om van het afval dat op straat ligt en in/naast de rivier. Wat dit mooie plaatje toch wel een beetje deed verpesten. Aan het einde van de middag hadden we weer de eerste bijeenkomst met de CHE's. De opkomst waren 3 volwassenen, wat in onze ogen vrij weinig was. Ze gaven zelf aan dat dit kwam omdat ze gedemotiveerd zijn, ander werk te doen hebben zoals hun eigen eten verbouwen en omdat ze denken dat het een politiek project is. Het vertrouwen is weg omdat er al zoveel projecten opgestart zijn maar nooit afgemaakt of gestopt zijn, mede door financiële problemen. Dat wij erbij waren gaf de mensen wel de bevestiging dat dit een serieus project was. 

Eenmaal weer terug bij het huis besloten we dat het tijd was om te gaan douchen. Een schikbarend feit opende zich toen we zagen dat er kikkers in het toilet zagen die overal naartoe sprongen. Vervolgens ging Maaike douchen en besloot ons te vertellen dat er een halve dierentuin in de douche zat. Zo zaten er spinnen, salamanders een pad en kikkers. De kikkers waren het ergste want die sprongen rond en konden ons moeilijk ontwijken. Toen ik aan de buurt was om te douchen was de kust gelukkig veilig, en op de spin in de hoek na, werd ik niet lastig gevallen. In de avond hoorde we dat er iemand was overleden in het dorp en dat ze daarom een brokkoday hielden. Dit is eigenlijk een feest waar iedereen treurt om de overledene in de vorm van muziek en dansen om het te vergeten. En daarbij vieren ze het leven. Dit begon 's avonds laat en eindigde in de ochtend, ook wel om de dag te breken. Wij werden hier voor uitgenodigd en werden door een van de CHE's naar het feest gebracht, deze man was ook  van de medische zending dus we hebben toen ook gelijk een interview bij hem afgenomen voor ons project. Toen we aankwamen waren een aantal bewoners van het dorp (marrons) druk aan het dansen en keken wij toe. Na verloop van tijd werden wij gedirigeerd om te gaan zitten op plastic stoelen die ineens overal vandaan kwamen. Wij waren te gast dus wij moesten zitten. Zelfs de ouderen moesten opstaan om ons te laten zitten. In de eerste instantie wilde wij dit niet, maar op niet tegen de cultuur in te gaan zijn we toch maar gaan zitten. Na tayer (een groente) soep te hebben gegeten besloten wij te gaan staan en ons dichter naar het dansgebied te bewegen. Ik vroeg aan onze gids of wij ook mee mochten dansen, en uiteraard mocht dit. Ik besloot op het volgende nummer mee te gaan dansen maar wel op enige afstand. De muziek begon, ik begon te dansen en om mij heen hoorde ik gejoel en gejuich. Ik werd meegetrokken door een aantal vrouwen en binnen de kortste keren stonden er heel veel vrouwen om ons heen en met ons te dansen. Dit was toch wel het mooiste en euforische moment van de hele trip. Na twee nummers mee gedanst te hebben werden we geknuffeld en opgedragen om weer te gaan zitten. In het pikkedonker werden we weer teruggebracht naar ons huis, fijn die zaklampen, en daar was het licht voor ons aangelaten. In principe is er geen stroom in het dorp, maar door middel van generatoren kan er toch licht en stroom opgewekt worden. Deze elektriciteit is dan ook alleen beschikbaar van 05.00 tot 22.00 uur. 

De volgende ochtend, zondag, besloten we om een ochtendwandeling te gaan maken door het dorp. Om 7 uur stonden we klaar om te vertrekken. We liepen door het dorp, zagen iedereen wakker worden en de eerste vrouwen liepen naar de rivier om te wassen. Onderweg merkten we wel dat we het onderwerp van gesprek waren want iedereen wilde ons ze weg wijzen. Ze vroegen aan ons of we inderdaad verbleven in het huis van Thomas en wat we ervan vonden. Iedereen was erg vriendelijk en de huizen zagen er echt heel erg mooi uit. Het waren eigenlijk gewoon hutjes van steen of klei met een dak van bladeren. Sommige waren echt heel erg klein, maar allemaal even vakkundig mooi gebouwd.  

Na de ochtendwandeling begon de volgende bijeenkomst, met de jongeren. We begonnen met 3 jongeren, maar er kwamen er steeds meer binnengedruppeld en uiteindelijk waren het er ongeveer 20. Deze jongeren waren opvallend jonger dan de jongeren uit bronsweg. Hier lag de leeftijd tussen de 9 en de 15 jaar. Ik vroeg met wel af in hoeverre deze jongeren een kwalitatief goede voorlichtingen zullen gaan geven. Deze jongeren waren ook erg verlegen en gaven zelf aan het heel eng te vinden om een seksuele voorlichting te geven. Tijdens de bijeenkomst hebben Maaike en ik limonade gemaakt, de limonade in bekertjes gedaan en alvast gegeven aan een van de camerajongens. Zij kwamen terug en vertelde ons dat de limonade niet zoet genoeg was. Dus wij hebben de bekers weer teruggegooid en nog een fles limonade toegevoerd. Naar onze mening was deze limonade daarna niet meer te drinken omdat hij veel te zoet was. Maar hier houden ze heel erg van zoet drinken, zoals het drankje Fernandes. Als je dit drinkt, voel je spontaan het glazuur van je tanden afspringen. Alles heet hier trouwens Fernandes, vele bedrijven en zelfs het brood.

Na deze bijeenkomst vertrokken we weer naar huis, 1,5 uur met de boot en nog ongeveer 4 uur met de auto. We hadden een jongetje van 9 jaar meegenomen die naar een ander dorp gebracht moest worden omdat hij erg slim was en naar een andere school moest gaan. Deze jongen ging bij zijn tante wonen, die lerares was, zonder zijn ouders. Deze omweg heeft ons ruim een uur gekost omdat we via een weg reden die in aanbouw was. Uiteindelijk waren we om 6 uur weer terug, konden we heerlijk douchen en de dag afsluiten op de studentenmanier; een broodje knakworst eten. 

De vraag van vandaag: 'wat eet je daar vooral?' Daar kan ik heel erg kort in zijn: Rijst met kip of kip met rijst. 

Foto’s

2 Reacties

  1. Loes Soepnel-van Liere:
    17 oktober 2017
    Hartstikke leuk om te lezen, Milou! Ik heb zeer gelachen om bepaalde gedeeltes, bijvoorbeeld over dat dansen! En natuurlijk de rijst met kip, of andersom. Ga zo door, succes met jullie project en veel plezier!
  2. Jeanette:
    17 oktober 2017
    Geweldig Milou. Wat 'n avontuur. Ik geniet van je verhalen en foto's.