Tweede binnenland bezoek

Woensdag zijn we door Chicko, de studentenbegeleider, uitgenodigd om mee te doen aan een optocht voor het Hindoestaanse lichtjes feest Divali. Dit feest duurt 5 dagen lang, waarin de Hindoestanen vasten (geen vlees en alcohol nuttigen) en steken lichtjes aan om het kwade te verdrijven. Divali is om Maha Lakshmi, de godin van het licht, de voorspoed, het geluk, het succes, de wijsheid en de welvaart te vragen. Ons was een cultureel spektakel beloofd, met een lichtjes optocht, shows en vuurwerk. Toen we aankwamen bij de tempel was deze prachtig versierd en iedereen liep met prachtige kleding, helemaal opgedoft rond. Wij voelden ons daarom wel enigsinds underdressed. We mochten, samen met alle mooie Hindoestanen, op een van de praalwagens. Deze praalwagen deed de verkorte route en toen we eindelijk vertrokken (1 uur na de aangekondigde tijd, het blijft Suriname), stopte we na twee straten weer om op de andere praalwagens te wachten. Na een half uur in de vrij warme wagen te hebben gestaan, besloten we uit te stappen en bij de BBQ plaats te gaan eten. De wagen vertrok zonder ons, maar we hebben heerlijk gegeten. We liepen terug naar de tempel en de optocht reed ons voorbij, zo waren we precies op tijd voor de culturele festiviteiten. In de aangrenzende zaal van de tempel was er een podium waar dansoptreden, toneelstukken en voordrachten gegeven werden. Binnen in de zaal kon er ook gegeten worden, maar dit hadden wij natuurlijk al gedaan. Ik vond het eten al een heel bijzonder concept opzicht. Iedereen ging aan lange tafels zitten, kregen een bord en drinken en het buffet kwam langs lopen. Eerst kwam de rijst in een pan, toen de curry, en groente en zo door. Een omgekeerd lopend buffet, ik vond het een hele mooie oplossing. De avond werd afgesloten met een daverende vuurwerkshow die zeker wel 2 minuten duurde!

Vrijdag vertrokken we voor de tweede keer naar het binnenland. Dezelfde dorpen, dezelfde route, dezelfde tijd en dit keer werden we ook echt op tijd opgehaald. Ze waren zelfs twee minuten te vroeg, het moet niet gekker worden. Echter duurde het ophalen van de andere mensen die meegingen veel langer, omdat die niet op tijd klaar stonden op de afgesproken plekken. Maar hé, we hadden een airco bus met prima zitplekken. In totaal kwamen er nog 5 andere vrouwen bij. Erna de opdrachtgever, Lita en Nathalia de geldverstrekkers (van het Global found/ CCM), Lia en Momsie een van de trainers en evaluator. Voor de oplettende personen onder ons waren we dus met 10 vrouwen, maar de bus beschikte echter over 9 plaatsen. Op de voorste rij werd het dus krap zitten.

Deze keer zijn we naar het binnenland gegaan om enquêtes af te nemen bij de jongeren tussen de 12 en de 19 jaar. Wij wilde graag van weten hoeveel zij wisten van hiv en tbc, wat ze van het idee van de voorlichtingsapp vonden, hoe deze eruit moest zien en vooral wat de jongeren nodig hebben om bewuste seksuele keuzes te maken. 

Toen we aankwamen in Bronsweg werden we opgewacht door de Community Health Educators (CHE's) en peereducators. Allereerst kwamen we erachter dat de enquêtes niet uitgeprint waren, en ons hele plan in duigen zou vallen. Na de bus twee keer doorzocht te hebben, en de assistent van Erna gebeld te hebben, zijn ze gevonden en konden we aan de slag. In een stoet van zeker 30 peereducators (kinderen rond de 14 jaar) en nog 8 CHE's, liepen we een dorp in. In het dorp werden de groepen verdeeld, wat voor ons nogal ongestructureerd verliep omdat iedereen door elkaar schreeuwde en rende. Uiteindelijk zijn de groepen ingedeeld en werden wij ook bij ieder groepje ingedeeld. We gingen het veld in om voorlichting te geven langs de deuren. Er werden op deuren geklopt, mensen kwamen naar buiten of werden aangesproken toen ze voor de deur zaten. De CHE's duwden de peereducators naar voren om de voorlichting van ongeveer 5 minuten te geven. Ik verstond er niks van, want het was in het Saramaccaans. Wat ik zag waren jonge kinderen die erg verlegen waren om voor een volwassene een voorlichting te geven. Ik kreeg de mogelijkheid om wel 4 enquêtes af te nemen, maar hier bleek toch een taalbarrière aanwezig te zijn. De jongeren in het dorp waren ook ver te zoeken, dus ik heb de enquêtes maar bij volwassenen afgenomen. Gelukkig zat er een meisje in mijn groep die de enquête voor mij vertaalde en zo ging het een stuk beter. Eenmaal terug bij het verzamelpunt voelde ik me toch wel rot omdat de enquêtes niet gelukt waren zoals ik me had voorgesteld. Gelukkig was de rest van de groep net zo succesvol als ik, en was het bij hun ook weinig gelukt. 

We gingen terug naar onze slaapbestemming en daar bleek dat we mijn zijn alle in een slaapzaal lagen, met matrassen waarbij je de lattenbodem gewoon voelde. We besloten weer terug het dorp in te gaan, naar een voetbalveld waar veel jeugd rondhing, om meer enquêtes af te nemen. Dit verliep iets soepeler dan in de middag en er waren aardig wat jongeren die de vragen wilde beantwoorden. Een aantal slimme jongens van rond de 13 jaar zijn meerdere malen teruggekomen om de enquêtes in te vullen, toen ze doorhadden dat ze snoepjes als beloning kregen. Omdat we in tweetallen liepen, hadden we dat in de eerste instantie niet door. Door deze groep jongens vragen we ons nu wel af hoe valide de enquêtes nu daadwerkelijk zijn als er meerdere door dezelfde personen in zijn gevuld. Daarbij hielpen de jongeren elkaar met het beantwoorden van de vragen, erg aardig, maar toch niet helemaal de bedoeling. Na deze uitputtende dag zijn we 'heerlijk' gaan slapen in onze 'lekkere' bedden, het is fijn dat ik overal kan slapen.

Zaterdag zijn we zelf het dorp in gegaan, omdat we erachter kwamen dat dit waarschijnlijk een stuk effectiever zou zijn. De avond van te voren was afgesproken dat er een aantal peereducators mee zouden gaan om te helpen met vertalen. Zo liepen we weer in tweetallen, met drie peereducators, door het dorp om de enquêtes af te nemen. Ik liep samen met Maaike, maar na nog geen 1,5 uur waren onze vertalers moe, hadden honger en dorst, dus besloten we weer terug te gaan naar het basiskamp.

We vertrokken, in het overvolle busje, naar Goejaba. Weer in de boot met onze hele hebben en houden en we kwamen erachter dat het waterpijl weer gedaald was. Weer kwamen we heftige stroomversnellingen tegen, maar we hebben het weer overleefd. We kwamen vroeg aan in Goejaba en hebben fijn kunnen genieten van de rust. In de middag volgde weer hetzelfde programma als in Bronsweg. De CHE's en peereducators verzamelde en hier ging het een stuk georganiseerder dan in Bronsweg. Echter was er hier helemaal geen tijd voor de enquêtes, omdat de CHE waar ik bij meeliep erg serieus was en eigenlijk ook niks van mijn plan snapte. Heel erg leuk om te zien dat de peereducators een liedje zongen als voorlichting, om het zo beter te kunnen onthouden. 

In de avond stond er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar, en hebben we vooral veel gepraat en gelachen. Toen we naar bed gingen, sliep ik bij Lita en Natalina op een kamer en lag ik in het bovenste bed waar het ontzettend heet was. Ik werd daarom misselijk, draaierig en besloot naar buiten te gaan. Achteraf bleek dit door de oorontsteking omdat ik mijn evenwicht een beetje verloren was. Toen stond ik daar in het donker, in een vreemde omgeving terwijl ik me niet lekker voelde. Gelukkig kwam Romee als reddende engel en we hebben een hele tijd buiten gezeten totdat ik me beter voelde. Lita kwam na een tijdje ook naar buiten en gaf me een zakdoekje met een hele sterke pepermunt geur. Hierdoor voelde ik me gelijk beter en heb ik heerlijk geslapen. Dit spul hebben we, eenmaal terug in Paramaribo, ook gelijk aangeschaft. 

De volgende ochtend werden we gewekt door de hanen die rond het huis liepen en zijn we weer vroeg het dorp in getrokken om enquêtes in te vullen met de jongeren. Samen met Maaike ging ik weer op pad en we hebben behoorlijk wat jongeren vragen kunnen stellen. Romee liep met ons mee en we hebben haar afgezet bij de school om daar samen met de andere vrouwen de kapitein van het dorp te gaan ontmoeten. We waren toen al vrij ver in het dorp, en het bleek toch lastig om de weg terug te vinden. Na een aantal keer naar de weg vragen kwamen we een jongen tegen waarbij we eerder al en enquête hadden afgenomen. Hij wilde ons wel even naar de school brengen. Bij de school besloten we even een pauze te nemen, maar binnen de kortste keren hadden we een hele zwerm meisjes om ons heen die de enquête wilde invullen. Van Franziska en Isis hoorde we dat deze meisjes de enquête al ingevuld hadden, dus we lieten ze het geen tweede keer invullen. Hier waren ze het niet mee eens en er werden veel vragen gesteld over of ze het nog een keer mochten doen en dat ze snoep, koek en water wilde. We zijn snel ontsnapt uit deze situatie en trokken weer verder het dorp in. We kwamen Franziska en Isis weer tegen, met een hele zwerm kinderen om hun heen. Isis haar haren waren ingevlochten en ze liep hand in hand met de kids. Het werden er steeds meer en meer. De kinderen vroegen ons vanalles en vonden onze huidskleur toch wel erg interessant.  Maaike en ik zijn weggevlucht, terug naar het huis. Hier zouden een aantal kinderen naartoe komen om een scouting les te krijgen van ons. Maar helaas, geen kinderen te bekennen. 

We vertrokken weer met de boot, maar we werden opgehouden door een hele grote pad die bivakkeerde in de boot. Dit resulteerde in een hoop gillende vrouwen en een heldhaftige man die de pad uit zijn lijden heeft verlost. 

Het water in de rivier was weer gedaald, in 1 dag zeker zo'n 20 cm! Bij een van de stroomversnellingen was het water zo ondiep, en waren we zo zwaar beladen dat de boot er niet zonder kleerscheuren vanaf zou komen. We moesten daarom uit de boot en een stuk over de rotsen lopen. Een van de vrouwen had deze kans al ingecalculeerd en sprong met kleding en al de rivier in en Franziska volgde. Ik was drukker bezig met filmen, dus voor mij werd het pootje baden. De verdere weg hoefden we niet meer uit te stappen, alleen overstappen in de bus en richting Paramaribo rijden. Daarbij waren we natuurlijk zo vriendelijk om iemand mee terug te nemen naar Paramaribo, waardoor we met 11 personen in een busje voor 9 personen zaten. De man die mee wilde moest plaats nemen een op een coolbox in het midden van de bus.