Blanche Marie watervallen

14 november 2017 - Kabalebo, Suriname

Vandaag zouden we om 10 uur in de avond vertrekken naar de Blanche Marie watervallen en de reis met de bus zou  9 uur gaan duren. Na 3 kwartier wachten kwam de bus eindelijk; te laat, het bleek een ‘stadsbus’ te zijn die ook door de stad rijden. We waren met 16 mensen plus chauffeur, kok en 2 gidsen. De supermarkt stop werd gemaakt. En om 11 uur in de avond vertrokken we eindelijk uit de stad, richting zuidwestelijke richting. Al snel reden we op de meest hobbeligste weg in Suriname, wie weet in de hele wereld. In het begin was het oké, we praatte en konden in het donker toch wel wat zien van de omgeving door de koplampen van de auto. De auto veranderde al snel in een soort trilplaat, door alle hobbels. Iedereen probeerde te slapen, maar er was echt geen beginnen aan. Om de 5 minuten werd er van slaappositie gewisseld, met de benen in de nek, want daar was geen plaats voor in de bus. Ik zag het wel zitten, lekker slapen in de bus. Maar het lukte niet, echt niet, om te slapen. Daarbij zijn we een aantal keer gestopt omdat er weer iemand moest plassen, omdat ze kaaimannen wilde spotten en om naar de sterrenhemel te kijken. Dat was de stop helemaal waard, was wat dat prachtig. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Maar net als je dus weer een beetje wegdommelde, stopte de bus en ging het licht ook aan. Voor 2 uur lang hadden Maaike en ik de perfecte slaappositie, maar de busstop gooide roet in het eten. Verder rijden. Er werd weer gestopt en onder mij werd er een luik opengedaan waar denk ik de accu zit. Omdat de bus zo erg trilt, moesten er een paar schroefjes aangedraaid worden, daarna konden we onze weg vervolgen. Ik heb tijdens de gehele busrit ongeveer een uur geslapen, maar toen kwam de zon alweer op en werd ik wakker. Nu de jungle in het licht zien was wel erg bijzonder, en het terrein werd ook steeds ruwer. De bus had echt wel moeite om omhoog te komen bij sommige heuvels. We kwamen aan bij ons kamp. Letterlijk een grote houten hut, iets van de grond en aan alle kanten open.  Hier hingen we onze hangmatten op, en werd de keuken geïnstalleerd. Een grote gasfles met een pitje. Wij hebben onze hangmatten zo gehangen, dat we wakker zouden worden met uitzicht op de jungle, en als je goed kijkt de rivier! 

Er was ons opgedragen een klamboe mee te nemen, deze hebben we daarom boven ons bed vandaan gehaald en meegenomen. Het bleek dat we een speciale hangmat klamboe nodig hadden.. geen idee hoe die er dan uit zou moeten zien. Maar die hadden we niet en daarom moesten we meteen creatief idee komen. Er waren balken waar we ze aan vast konden maken, maar dat waren er niet zoveel. Padvinder Maaike had de oplossing: een grote stok over de balken en dan daar de klamboe aan hangen. Dat idee was echt fantastisch want het werkte gewoon! Inmiddels was het al half 9, maar het was half 8 toen we aankwamen in het kamp. 

De rivier was alleen de heuvel af en daar had je een prachtig stromend riviertje, met watervallen iets verderop! We vroegen ons af of dit dé watervallen van blanche Marie zouden zijn. Natuurlijk hebben we nog even een fotoshoot gehouden op bijna elke rots die we konden vinden, en dit waren er een hoop! Even chillen en dan door naar de watervallen die we verderop zagen. En inderdaad. Wat we in de verte zagen waren de blanche Marie watervallen. Ze waren helaas veel kleiner dan op de foto’s, maar dit komt omdat het eigenlijk nog de droge periode is. Hierdoor is er minder water, en is de waterval dus ook kleiner. Uiteraard hebben we een duik genomen! Je kon er prima zwemmen, maar stroming was echt enorm sterk. Ik vraag me af hoe het is als de waterval dan echt veel water heeft. Dan zal de stroming helemaal sterk zijn. We zijn daar even gebleven en zijn toen gaan lunchen, rijst met kip en kousenband. We hadden daarna een beetje vrije tijd en we zijn met ons hele groepje nog even op een andere plek aan zwemmen in de rivier, ook al is dit ten strengste verboden.. we hebben heerlijk een beetje pootje gebaad en genoten van de zon. We zouden om half 6 een jungle wandeling gaan maken, maar eigenlijk was dit een wandeling over het hele terrein van de camping zal ik het maar noemen. Dat vond iedereen wel een beetje jammer, want we hadden echt een jungle tour verwacht waarin we dieren konden spotten. Wel kwamen we suikerriet tegen en onze gids vertelde over de geschiedenis en liet het suikerriet aan ons proeven. Terug in het kamp kregen we saoto soep als avondeten, dat was echt super lekker. Het avondprogramma was niet echt aanwezig, maar Maaike en ik wilde een kampvuur. We zijn daarom samen op zoek gegaan naar hout en kregen al snel versterking door de kok. We zochten hout, in het donker! Dus heb mijn angst voor duisternis redelijk overwonnen, ook al vond ik het vrij spanend. Ook zijn we naar de rivier gegaan om vissen te spotten, maar helaas hebben we geen kaaimannen gezien. Het kampvuur ging ook iets minder soepel, omdat het allemaal nat hout was. Dus we kregen hulp van aanmaakblokjes, en later kwam de kok aan met benzine om zo het vuur aan te steken. We hebben dus wel een beetje vals gespeeld. In de avond hebben we gekaart en zijn we redelijk vroeg naar ‘hangmat’ gegaan, want iedereen was moe. Ik heb echt prima geslapen in de hangmat, maar ik werd s nachts wakker omdat ik het heel erg koud had. Ik was erop voorbereid dus had een vestje en handdoek klaargelegd om mezelf een beetje op te warmen. Helaas hielpt dat niet echt veel. Ik heb het de hele nacht koud gehad. Ook moest ik plassen, dat was nog het grootste probleem want ik wilde echt niet in het donker naar de wc lopen die buiten ons huisje stond. Ik heb zeker een half uur getwijfeld om te gaan, en toen besloot ik het te doen. Twee anderen meiden stapte toen ook uit de hangmat die ook moesten plassen maar ook niet alleen durfde, dus gelukkig waren we met meer mensen. Ik heb toen verder geslapen tot 8 uur, en de zon was toen ook al op. Ik had verwacht veel vroeger wakker te worden door het licht en de geluiden. Vandaag stond er niet zoveel op de planning, behalve dat we in de middag naar het dorpje apoera. We vroegen aan de gidsen of we weer apen konden gaan spotten, omdat een van de gidsen vanmorgen brulapen heeft gehoord en gezien. We volgden het pad over de ‘camping’ en na lang zeuren besloten we de echt jungle in te gaan. Gisteren vroegen we dat ook al, maar toen wilde ze dat niet doen vanwege de veiligheid. Wij weer terug naar het kamp om een lange broek aan te doen en vanaf het pad liepen we de jungle in. Het was eigenlijk helemaal geen jungle, maar een soort bos. De jungle schijnt veel meer bebossing te hebben. De gids ging met een machete voorop om planten in het pad te kappen, en de andere gids liep achter om herkennings-punten te maken zodat we weer de weg terug zouden vinden. De gids vertelde van alles over de planten, maar helaas geen enkel dier te vinden. De weg terug bleek nog best wel lastig, zoals de gidsen al hadden ingeschat. Maar al snel kwamen we op het goede pad.

We hebben cassavesoep op tijdens de lunch, erg lekker! Om 3 uur vertrokken we naar Apoera, dit was 2 uur rijden. Weer in die stomme hobbelbus in. Ik had hoge verwachtingen maar bij aankomst in het dorp vond ik het toch niet super bijzonder. Het stoppen bij en oude trein die helemaal begroeid was, was wel leuk. We hebben het vlees voor de bbq gehaald, tapir, een soort wilde haas. Daarna hebben we in het dorp, aan het water, op een vrij gammele stijger naar de zonsondergang gekeken. Helaas was het vrij bewolkt, maar alsnog mooi om te zien. De dorpswandeling, die wel in het boekje stond, is er niet geweest. Of ik heb niet goed opgelet. Weer twee uur in de bus terug naar het kamp. Toen we er bijna waren, gebeurde waar we allemaal toch wel een beetje bang voor waren, dat de bus ermee stopte. De versnellingsbak maakte een raar geluid en heuvel op ging echt heel erg langzaam. Maar we zijn in het kamp terecht gekomen, al was ik soms bang dat hij de heuvel niet zou halen. Het vlees werd op de bbq gelegd en we konden eten! Helaas voelde ik me niet zo lekker dus ben ik in mijn hangmat gaan liggen. Als vrij snel ging iedereen naar bed en waren we gezellig met elkaar aan het praten.

De vorige nacht waren er een paar meisjes die last hadden van kleine beestjes die prikten, dat had ik deze nacht maar dan heel erg. Ik voelde ze overal lopen en prikken, op mijn benen en mijn rug vooral. Ik dacht eerst dat het tussen mijn oren zat, totdat Maaike ook vertelde dat ze er last van had. Ik trok de lange broek uit die ik aan had en heel mijn benen zaten onder de kleine rode bultjes. Door de gidsen werd de conclusie snel getrokken, het waren bosvlooien. Daar waren we mooi klaar mee! Want inmiddels zaten ze overal natuurlijk! We hebben onszelf een hele deetbehandeling gegeven en onszelf ingesmeerd met kokosolie, dat helpt tegen de jeuk. De durfden weer terug de hangmat in, maar mooi niet dat ik die vlooienbroek weer ging aantrekken. Terug in de hangmat viel het mee, maar ik voelde ze nog steeds kruipen op mijn schouders en nek. Luisterend naar het geluid wat de brulapen maken ben ik toch in slaap gevallen. ‘S nachts werd ik natuurlijk weer wakker door de kou, niet heel gek omdat ik alleen in een t-shirt lag. Dus ik heb mijn minihandoek als mini deken gebruikt en toen was het nog steeds koud, maar ik heb wel verder geslapen. De volgende dag was pas echt goed te zien wat de schade was. Heel mijn benen, tot halverwege mijn rug zaten vol met vlooienbeten en het jeukte als een gek. Weer douchen en kokosolie en toen ging het wel weer. Ik heb nog even aan het water gezeten, en toen zijn we weer begonnen aan de 9 uur durende busrit naar huis. De versnellingsbak was inmiddels weer gemaakt, maar met wegrijden klonk hij toch nog een beetje gammel.

De busrit naar huis verliep vrij voorspoedig, ik had een goed plekje bij het raam en heb vaak mijn hoofd naar buiten gestoken om even te luchten. Toen we een kwartier onderweg waren vonden we een schildpad langs de kant van de weg. De gidsen pakte hem op en we konden een foto maken, ze wilde hem zelfs meenemen! Maar nadat wij allemaal in opstand kwamen om hem achter te laten hebben ze dat gedaan. We vervolgde onze weg en na twee uur rijden stond de bus alweer stil, allemaal de bus uit want er kwam rook uit de motor en de klep naar de motor zat in de bus zelf. Hij was oververhit en na een kwartiertje afkoelen konden we weer verder rijden. Het was heel leuk om de weg te zien waar we in de nacht overheen hebben gereden, met het uitzicht wat hierbij hoort. Na enkele pauzes omdat er iets was met de bus of omdat er iemand moest plassen hebben we geluncht bij een brug aan het water met prachtig uitzicht. Nog even 4 uur doorrijden en dan waren we alweer in Paramaribo! De rest van de rit ging prima en we sloten af bij een supermarkt waar iedereen dettol kocht om de vlooien van ons af te wassen, want bijna heel de groep had vlooien. En we sloten hier de reis ook af door de gidsen en chauffeur te bedanken, die nog even een biertje achterover gooide. 

We werden voor ons huis afgezet en konden toen beginnen aan de dettol ontsmettingsbehandeling. Onszelf helemaal insmeren, douchen, insmeren en weer douchen. Ook alle kleding, tassen, hangmatten, klamboes en ander textiel werd in de wasmachine gegooid. 

Maar op de vervelende bosvlooien na, heb ik echt een super tof en gezellig weekend gehad! De andere meiden waren hartstikke gezellig en leuk en wellicht maken we samen nog wel een tripje. 

Vanavond vertrekken we ook naar Frans Guyana om daar een paar dagen vakantie te vieren! En uiteraard komt er weer een aftermovie aan! 

Foto’s

2 Reacties

  1. Joke van Krieken:
    15 november 2017
    Mooi verhaal, Milou!
  2. Loes Soepnel-van Liere:
    16 november 2017
    Mooie belevenissen en foto's, Milou! Maar die bosvlooien, brrrr!