Frans-Guyana en zijn schoonheden

Vandaag gingen we op reis naar Frans Guyana, gisteren zijn we thuis gekomen van onze trip naar Blanche Marie dus we hadden 1 dag om alles te wassen, de bosluizen te vernietigen en om onze tas in te pakken. Toch hebben we het voor elkaar gekregen om te gaan lunchen en in de avond uit eten te gaan, wel heerlijk pannenkoeken gegeten! We zijn toch nog maar even gaan slapen in de avond, omdat onze vlucht verlaat was van 3 uur ’s nachts naar 5 uur ’s ochtend. We hadden een taxi gebeld om ons naar het vliegveld te rijden, en toen kwam onze vaste chauffeur Orhpeo ons ophalen! Super handig. Eenmaal aangekomen op het vliegveld waren we vrij snel door de douane controle heen, omdat die niet heel veel voorstelde. We waren enthousiast om te vertrekken, maar toen we om 4.55 nog niet ingestapt waren, vroegen we ons toch wel af wat er aan de hand was. Er ging bijna een half uur voorbij toen we hoorde dat onze vlucht vertraagd was. Ze wisten nog niet hoelang het ging duren omdat het vliegtuig uit Miami moest komen. We wachtte en wachtte, de winkels gingen een voor een dicht. Gelukkig hadden we nog flesjes water gekocht, want anders hadden we allang zonder drinken gezeten. Er werd niks gecommuniceerd dus we maakte het ons comfortabel, zo ver als dat kon op de oncomfortabele stoelen in de gate. Maar we waren zo moe dat sommige van ons zelfs geslapen hebben op deze stoelen, ik uiteraard ook. Rond 8 uur, toen we nog steeds aan het wachten waren, gingen alle souvenirs winkels open. Hier hebben we uiteraard gebruik van gemaakt door hier lang rond te lopen en alvast een aantal souvenirs gekocht. Om 10 uur mochten we eindelijk boarden en we vertrokken naar een bestemming die we niet kende, maar scheen te stoppen in Cayenne. Ik ging zitten in het vliegtuig en ik sliep al voordat het vliegtuig überhaupt was opgestegen. Isis kan dit bevestigen, want ik ben midden in een gesprek met haar in slaap vallen. Sorry ies. De vlucht duurde ook maar 40 minuten, waarvan ik er ongeveer 35 minuten heb geslapen.

Bij aankomst in Frans-Guyana was het idee om een auto te huren, omdat het land met openbaar vervoer nauwelijks rond te reizen was. Hier hebben we goed over nagedacht, maar niet bedacht dat we die auto hadden moeten reserveren. Na alle autoverhuurders af te zijn gegaan kwamen we er eentje tegen die nog wel auto’s had en al snel hadden we een keuze gemaakt. Het werd een super mooie, witte, Hyundai. Hiervoor moesten we wel borg betalen doormiddel van een aanbetaling met een creditcard. Nu heb ik dat ding aangeschaft en wilde er wel eens gebruik van maken. Omdat de borg €1200,- euro was (ja euro’s, want Frans-Guyana ligt in de eu omdat het nog steeds een kolonie van Frankrijk is.) en het limiet van onze (isis en die van mij) maar €1000,- euro was zouden we dit verdelen. Ik ging eerst, maar al snel kwam ik erachter dat ik de code vergeten was, dat was wel erg dom. Dus ik heb mijn moeder gebeld, omdat ik wel wist waar de code lag, maar helaas had ik hem toch niet neergelegd op de plek die ik dacht. Toen zaten we met een volgend probleem, want we konden de borg niet betalen en het mocht niet in cash. Na veel wikken en wegen, slecht Frans en heel veel handgebaren heeft de beste man de borg verminderd waardoor we de auto toch konden meenemen. We waren met zijn 4ren en iedereen had een rijbewijs behalve ik, dus ik heb het plekje voorin opgeëist en gefungeerd als tomtom. Vanaf het vliegveld was het een uur rijden naar Cayenne (de hoofdstad) en vervolgens nog een uur naar Kourou. Dit was de plaats waar onze airbnb was. We konden hier pas om 5 uur ’s middags inchecken, maar om 12 uur waren we al aangekomen in Cayenne. We zijn daarom op verkenningstocht gegaan en we verbaasden ons over de ontwikkelde omgeving van dit land. Er was goed infrastructuur, weinig zichtbare armoede en hoge prijzen. Dit komt waarschijnlijk omdat Frans-Guyana een kolonie van Frankrijk is gebleven. Ik vroeg me gelijk af hoe Suriname er dan uit gezien zou hebben als ze nog steeds een kolonie van Nederland gebleven zouden zijn. Maar al snel zagen we dat dit een prachtig land was met mooie steden, natuur en uiteraard het prachtig aangelegde strand. Wat wel erg grappig was, was dat het leek alsof we in Frankrijk waren. Daarbij kwam dat ik blijkbaar het beste Frans van iedereen kon praten en verstaan, van deze eigenschap was ik mezelf niet bewust. Misschien komt dit door de twee jaar Franse les op de middelbare school.

Onze airbnb woning bleek een heel schattig hippiehuisje te zijn met een drukke inrichting en meer spiegels dan legaal is toegestaan denk ik. Er hingen serieus een stuk of 20 spiegels in een woning die niet meer dan 60m2 bedroeg. Onze gastvrouw en heer waren ontzettend vriendelijk en spraken goed Engels, dat was erg fijn. De gastvrouw vertelde ook over alle leuke dingen die wij konden doen hier, en ze wilde ons ook wel helpen met het reserveren van uitjes.

De volgende ochtend gingen we weer naar Cayenne om ons toeristenvisum te kopen zodat we weer terug konden naar Suriname. Dit ging vrij gemakkelijk en binnen een half uur stonden we alweer buiten. Vanuit Cayenne besloten we om naar de dierentuin te gaan, die op de terugweg lag richting Kourou. Deze dierentuin was echt heel erg leuk. In eerste en laatste gedeelte van de dierentuin konden we de dieren bekijken, en hebben we eindelijk een kaaiman gespot! Het andere gedeelte bestond uit heel veel natuur, wilde apen en touwbruggen. Een leuke imitatie jungle dus! We hebben hier zo lang rondgelopen dat we net voor de zondondergang terug waren in Kourou en besloten deze ook te gaan bekijken vanaf het strand. Eenmaal aangekomen op het strand bleken onze berekeningen niet juist te zijn, omdat de zon niet onderging in de zee… maar op het land, waar de stad Kourou dus in de weg stond. Alsnog hebben we genoten van heerlijke Panache (drankje) op het strand.

De derde dag hadden we graag naar het racketlanceringscentrum (space centre) in Kourou gegaan, maar dit moest je 48 uur van te voren reserveren, dus dat was niet gelukt. Maar gelukkig was er nog een museum waar je wel in kon, dus Isis en ik zijn naar binnen gegaan, maar Maaike en Mieke hadden hier niet zoveel zin in. Zij zouden ons later komen ophalen. Het museum was we erg leuk omdat er ontzettend veel uitgelegd werd over het ontstaan van de melkweg, en de verschillende racketlanceringen.

We hebben geluncht door een stokbroodje te halen, met heerlijke Franse kaasjes zoals camembert. Daarna hebben we een duik genomen in de zee, waar we de hele middag doorgebracht hebben. Vandaag was echt een chill dag.

Onze verhuurster van het huis heeft voor ons geregeld dat we zaterdag naar een eilandengroep (de duivelseilanden) midden in de oceaan konden gaan. Hier zijn 3 eilanden die hebben gefungeerd als een gevangenis van 1852, onder regime van Napoleon III werden er politieke gevangenen vastgezet, tot 1938 toen de gevangenis werd gesloten. De eilanden: Île Royale en Île Saint-Joseph zijn betreedbaar voor publiek, maar Ïle de Diable (Duivelseiland) is gesloten voor publiek. Dit omdat het eiland door de hevige stroming slecht te bereiken is, en volgens de lokale bevolking zouden de geesten van de overleden gevangenen het eiland beschermen. Maar de twee eilanden waar we wel op mochten waren echt prachtig. We hebben wilde apen gezien, schilpadden en de prachtige natuurlijk die vooral bestaat uit rotsen en palmbomen. Daarbij staan op beide eilanden nog ruïnes van de cellen van gevangen en wonen er mensen op deze eilanden. Er was hier ook een baai waar gezwommen kon worden zonder dat je door de heftige stroming de zee in gesleurd zou worden. Maar zelfs in de baai merkte je hoe sterk de stroming was. Vandaag was wel echt mijn ongeluksdag, omdat ik ben gestoken door een wesp en twee keer ben gevallen waardoor ik schaafwondjes op mijn knieën had. Maar gelukkig heb ik er geen ernstige schade aan overgehouden.

Onderweg van het ene naar het andere eiland stopte de boot ineens en er werd in het Frans uitgelegd wat er zou gaan gebeuren. Mijn Frans was toch niet zo goed dat ik dit begreep, maar er begonnen mensen zich uit te kleden en al snel begrepen we wat de bedoeling was. We mochten vanaf de boot, en grote catamaran, het water in springen en zwemmen naar het volgende eiland. Dit was ongeveer 200 meter, dus zo ver was het niet... maar wel heel erg leuk om eigenlijk midden in de oceaan te zwemmen! Na rondje eiland konden we weer door te zwemmen terug op de boot komen. Die avond kwamen we met het idee om in de ochtend de zonsopgang te bekijken na de inschattingsfout met de zonsondergang een paar dagen terug.

We stonden om kwart voor 6 op, omdat om half 7 de zon op zou komen. Toen we aankwamen op het strand, bleek dat we weer verkeerde berekeningen hadden gemaakt. Maar nadat we iets verder doorliepen over de rotsen hadden we een prachtig uitzicht op de zonsopgang. Het was echt heel erg mooi om te zien!

Dit was onze laatste dat in Kourou en we zouden vroeg vertrekken naar Saint-Laurent-du-Maroni om daar weer over te varen naar Suriname. Dit was ongeveer 3 uur rijden door de prachtige natuur van dit land. In deze plaats waren ook ruïnes van een oude gevangenis te zijn, dus hier hebben Isis en ik weer een tour met gids gevolgd. De gids was echt een leuke man, waar we ook wel wat grapjes mee konden maken. Zo was er bijvoorbeeld een waterput waar we in mochten kijken en hij vertelde ons dat we hier geen vissen in zouden kunnen vinden. Ik vroeg daarom of we er wel kaaimannen konden spotten, maar dit was helaas ook niet het geval.

De gids zocht een vrijwilliger om te laten zien hoe de gevangenen vroeger vastgeketend werden aan het ‘bed’ (een houten plank) en daar meerdere dagen opgesloten zaten. Isis duwde mij al snel als vrijwilliger naar voren onder het mom van dat ik overal zou kunnen slapen. Ik werd vastgemaakt, en kon 3 maanden laten opgehaald worden, hier was Isis het toch niet helemaal mee eens dus die heeft me gelukkig laten bevrijden. In deze gevangenis heeft ook de Franse Henri Charrière opgesloten gezeten, bekend van het boek Papillon. Hierin beschrijft hij zijn mislukte ontsnapping uit de gevangenis van Saint-Laurent-du-Maroni, waarna hij overgeplaatst werd naar de gevangenis op het Duivelseiland. Hij beweert hier wel uit ontsnapt te zijn, maar waarschijnlijk is dit niet zijn eigen verhaal geweest. Ik raad aan om het boek te lezen, en de verfilming van het boek uit 1973 te bekijken.

Om weer terug in Suriname te komen moesten we overvaren met de boot en dan bij de douane een stempel halen. Er was een keuze om legaal of illegaal over te varen. Legaal was met een pont, en illegaal kon met een bootje die eigenlijk ook vlak naast de legale pont vertrok. We hebben toch maar besloten om met de pont te gaan, omdat we dat toch ook wel erg leuk vonden. Bij de douane hebben we ons toeristenvisum laten zien, een formulier ingevuld en we kregen onze stempel. We werden daar al direct belaagd door allerlei taxichauffeurs die ons voor veel te veel geld naar Paramaribo wilde rijden. Op een gegeven moment kwam er een man naar ons toe met de vraag of wij een fles wijn voor hem konden halen omdat hij geen paspoort had. Ik vond het maar een raar verhaal, dus dat heb ik ook niet gedaan. Maar Mieke die vertrouwde hem wel en kocht wijn voor hem. Later bleek dat je een recente stempel nodig had om achter de douane btw vrij dingen te kopen. Heel toevallig moest de beste man ook terug naar de stad en bood ons een lift terug aan, wel tegen betaling uiteraard, maar goedkoper dan de andere taxi’s. Het bleek een hele aardige man te zijn en hij had een hoop verhalen, organiseerde ook tripjes en fungeerde wel eens als gids. Hij vertelde ons heel veel over het land en de streek waar we in reden. Eenmaal terug in de stad besloten we (incl Orlando de taxi chauffeur) om met zijn alle roti te gaan eten in de stad, als leuke afsluiter van de reis. In het roti restaurant werden we, toevallig, weer herenigd met onze verloren huisgenoten Franziska en Romee.