Het grote Suriname avontuur begint.

Hallo lezers!

Als jullie een beetje opgelet hebben weten jullie dat ik naar Suriname ga om mijn minor te voltooien, wij gaan een onderzoek doen voor stichting Cocon. Wat het onderwerp van het onderzoek precies is, is nog onduidelijk. Wel weten we dat  het onderzoek zich voornamelijk af zal spelen in de binnenlanden van Suriname en dat het gericht is op de gezondheidszorg. 'Wij'  zijn Isis, Maaike, Franziska, Romee en ik en wij kennen elkaar sinds begin april toen we onszelf hebben ingedeeld om naar Suriname te gaan. Tijdens het eerste project dat wij op school hebben uitgevoerd zijn we erachter gekomen dat samenwerken ons goed afgaat, dit mede omdat wij een multidisciplinair team zijn. Met de opleidingen verpleegkunde, logopedie, ergotherapie en social work kunnen we al onze expertises inzetten.

Afscheid nemen bleken voor mij net zo moeilijk als ik had verwacht, maar ook voor de andere meiden. Wij werden alle uitgezwaaid door een heel peloton aan ouders, zussen, vriendinnen en vrienden. Sommige, vooral ik, moesten toch wel een traan laten bij het afscheid. Vol vertrouwen gingen wij, met alle koffers en toebehoren, in de rij staan. Eenmaal een halfuur in de rij kwamen we erachter dat wij nog niet ingecheckt waren. Wij moesten ons daarom, met alle koffers en toebehoren, en dit waren er echt een hoop,  verplaatsen naar de andere rij. Deze rij was helaas een stuk langer en uiteindelijk konden we drie kwartier voor vertrek de koffers afgeven. Vanaf dat moment was het ieder voor zich, sprinten naar het vliegveld. Onderweg nog even naar het toilet, water halen en op adem komen tijdens het rennen. Dit resulteerde in het net op tijd halen van onze vlucht naar Paramaribo. Over vlucht zal ik niet te veel uitwijken maar in het kort kan ik vertellen dat het lang en saai was en dat de rugmassage door de kinderen achter mij niet erg gewenst was. 

Aangekomen op het vliegveld werden wij welkom geheten door onze huisbaas, die daar ook toevallig was om haar man op te halen, en de taxi die ons naar het hotel bracht. De volgende ochtend werden wij allen rond een uur of half 7 wakker, waar het in Nederland half 12 was. Bedankt jetlag! Omdat deze dag zo vroeg begon, konden we een hoop activiteiten doen. Allereerst stond pinnen op de planning, wat vrij makkelijk uitvoerbaar was omdat het pinautomaat om de hoek was. Vervolgens stuitte we op een plaatselijke markt waar ons integratie proces begon. 'Onbekend' fruit kopen en schaafijs drinken was hier een onderdeel van. Vervolgens zijn we verder naar de plaatselijke supermarkt gelopen om hier water en andere benodigdheden aan te schaffen. Onderweg werd er constant getoeterd, nagefloten en werden er vragen gesteld door de bevolking. We hebben dit maar als compliment opgevat. Want ja, logisch als er 5 knappe blanke vrouwen langs de weg lopen. De verdere middag hebben we doorgebracht in het zwembad, wat bij ons hotel aanwezig was. In de avond zijn we op stap gegaan, op zoek naar een eettentje. Dit bleek nog een lastige opgave  te zijn, maar uiteindelijk hebben we heerlijk gegeten bij een inheems restaurant. We besloten verder te lopen naar de rivier, omdat daar een bar te vinden die helaas gesloten was. Daar liepen we dan, met 5 meiden langs de kant van de weg en in het donker. Achteraf hebben we van verschillende mensen gehoord dat je eigenlijk niet meer over straat moet gaan na een uur of 7, wanneer het donker is, omdat de criminaliteit hier erg hoog is en wij dus makkelijk overvallen hadden kunnen worden. Nadat we bij de gesloten bar waren aangekomen besloten we toch maar een taxi te bellen, wat blijkbaar altijd moet als je in het donker naar buiten gaat, om ons weer terug te brengen naar het hotel. Tot onze verbazing kostte de taxi 15 SRD, omgerekend ongeveer €1,70. Dat was voor herhaling vatbaar. Onze verdere avond hebben we doorgebracht in het hotel, met ons eerste parbobiertje!